Dinsdag 21 april
Er dient zich een nieuw struikelblok aan. De onbereikbaarheid van debiteurenadministraties en het arsenaal aan smoezen om de betaling van over datum zijnde facturen zo lang mogelijk te rekken en strekken. De draaierij die we te verstouwen krijgen is van een bedenkelijk niveau. ‘Commissiefacturen lopen via het hoofdkantoor en daar is nu niemand’. Of: ‘De collega die dit afhandelt, werkt vanuit huis’. Zo, en dat betekent? Wat een slap excuus. Waarom wordt de waarheid niet verkondigt? ‘We maken legitiem ernstig misbruik van de benarde situatie’ of ‘nu onze cashflow onder druk staat, hebben we besloten om de intermediairs als eerste uit te sluiten van betaling. Niet goed voor de samenwerking in de toekomst, zegt u? Nou en? Wie zegt dat er een toekomst is?’ Dan nog eentje van een andere orde. Bij de Belastingdienst (ik had per ongeluk te veel (!) aan loonbelasting betaald en wilde dit rechtzetten) werd ik al gelijk een keuzemenu ingeduwd en daarna volgde een verrassende boodschap: ‘Wij zijn vanwege de maatregelen omtrent het coronavirus slechter bereikbaar dan normaal want veel van onze medewerkers werken thuis’. Ah, die zitten in de tuin dus of staan in de bouwmarkt… Of zouden ze bij de Belastingdienst nog niet weten dat er mobiele telefoons bestaan?
Woensdag 22 april
Ooit beweerde iemand: ‘Al zetten ze jou vast op de rails met in de verte een aanstormende trein, dan nog bedenk jij een uitweg én oplossing voor het naderend onheil’. Daar moest ik aan terugdenken toen ik gisteravond het slechtnieuwsgesprek van Rutte aanhoorde. Al gelijk tijdens de uitzending schakelde mijn brein over in de overlevingsstand weer op zoek naar nieuwe reddingsboeien. Ik denk dat die iemand gelijk heeft. Hoogstwaarschijnlijk zit het in de genen. In het programma ‘Verborgen verleden’ gaan BN’rs op zoek naar de familiegeschiedenis die zij in hun voorouders in hun stamboom tegenkomen. Dit vertelt ook iets over de persoonlijkheid van de hoofdpersoon zelf. Mijn stamboom is nogal smal maar er hangen wel ijzervreters aan. Mijn vader heeft tijdens WO2 in Berlijn tussen bommen en granaten in het verzet gezeten. Na de oorlog was hij voor niets en niemand bang. Mijn moeder was twaalf jaar ernstig ziek maar bleef vechten. Twee grootouders bereikten in opperbeste gezondheid de benijdenswaardige leeftijd van 92 en 94. En mijn andere grootvader, twee kinderen verloren, liftbouwer van beroep, soort van Popeye, vol met tattoos (zijn tijd ver vooruit) pakte na de dood van mijn oma het leven razendsnel weer op. Hij had op 68-jarige leeftijd een vriendin van 23 en zette de bloempjes buiten. Zijn motto: we gaan de resterende tijd niet zitten vertreuren. En zo is het.
Tip: Leuk TV-programma: https://www.ntr.nl/Verborgen-Verleden/77
Donderdag 23 april
De reacties zijn wisselend, de een wil nooit (nou ja, nooit) meer anders, de ander vind het armoe troef. Persoonlijk ben ik zo langzamerhand wel klaar met het video-vergaderen, de Zoom, Team of Skype meetings. Voordat de crisis uitbrak was ik er ook al geen voorstander van maar toen schaarde ik mijzelf nog in de categorie ‘tegendraads’ of ‘van den ouden stempel’. Ten eerste voel ik mij altijd ongemakkelijk. Een op een is het ergste. Dan kijk ik naar mijn eigen gezicht wat opgeblazen wordt tot hamsterformaat en een beeldschermpartner die er ook niet bepaald patent uitziet. Ten tweede erger ik mij groen en geel aan de verbinding waar altijd wel wat mee is, als die verbinding überhaupt al tot stand komt. En groupe is nog erger. Deze week nog ge-videobelt met 40 door elkaar kakelende mensen in postzegelformaat. Wie is wie? En dan die achtergrond of ondergrond (niet direct zichtbaar, wel met enige fantasie zelf te visualiseren). Sommigen in klus-outfit tussen de rotzooi op zolder of in het washok cq strijkkamer tijdelijk verbouwd tot thuiswerkplek. Ik word er ouderwets melig van. Mijn collega Jacco niet. Hij verbrak gisteren abrupt de verbinding van zo’n virtuele samenscholing toen een opeens een kind de plek van zijn vader overnam. Jacco kon er niet om lachen. Ik wel. Heel hard!
Tip: Toch virtueel bellen: kleed je een beetje leuk aan, pimp de achtergrond, ruim je troep op.
Vrijdag 24 april
Collega Jennifer is de wanhoop nabij. Omdat we nu wat ruimer in de tijd zitten heb ik een principe overboord gegooid. Het principe van het niet meer meedoen aan aanbestedingen. Want als er iets niet duurzaam is, dan is het deelnemen aan zo’n marathon. Het vreet tijd, het kost geld en in 9 van de 10 gevallen eindigt het in een deceptie. Gisteren werden we benaderd en na er een woelig nachtje over geslapen te hebben, schoof ik deze klus licht dwingend richting Jennifer. We moeten nu overeind blijven niet waar? Zij is gretig, scheidt moeiteloos de zin van onzin en laat zich zelden uit het veld slaan. Vandaag wel. Na alle documenten doorgelezen te hebben spat de radeloosheid van haar gezicht. Deze potentiele opdrachtgever wil ALLES: de laagste prijsgarantie, een online portal, hoogwaardige dienstverlening, kosteloos annuleren, tijdsbesparing, brede keuze, controle, expertise en nog heel veel meer. Bloederige voorwaarden: onze laatste drie jaarrekeningen mogen geen negatief resultaat hebben en er mag geen gevaar zijn m.b.t. de continuïteit. Echt? Het nieuws gemist? Er heerst een crisis en niets is zeker, dat is zeker. Wat ook zeker is, is dat we deze aanbesteding met een vastberaden doch elegante zwaai in de vuilnisbak dumpen. Wij wensen de helden die deze opdracht proberen binnen te harken veel succes. Jennifer lacht inmiddels weer.
Tip: Voor diegenen die de gevolgen van de huidige crisis nog niet snappen: https://bit.ly/2yKUnkb