Versoepeling maatregelen en terugblik op de afgelopen weken - Dagboek Marianne Kuiper over de coronacrisis - week 8



Maandag 4 mei 

Er zijn nog geen gasten in de Music Meeting Lounge en dat is maar beter ook want ik ben niet langer representatief. Ik ben op weg naar de 100 kilo en mijn haar is zo donker dat ik mijzelf nauwelijks nog herken. Tijd voor wat actie. De weegschaal heb ik voorlopig uit het zicht geparkeerd, de dieetapp geïnstalleerd en vandaag ben ik onder luid protest begonnen de bakspullen van de boosdoener uit de keuken te verwijderen. Het luidde een fikse ruzie in. ‘Je hoeft alleen maar te proeven’, tetterde mijn keukenprinses. En precies daar zit ‘m de kneep. Want proeven van haar nieuwste creaties is als happen in een verboden vrucht waarvan wij allen de afloop weten. Vanaf nu eten we voorlopig caloriearm voedsel. Om te voorkomen dat ik nog erger afglijd kocht ik bij drogist een 1+1 gratis doe-het-zelf haarverfpakket. Ik waagde de gok. Wat kon er gebeuren? In het ergste geval een tijdje in quarantaine hetgeen heel normaal is vandaag de dag. Gelukkig pakte het goed uit. Je ziet nauwelijks verschil… ik kon vanochtend gewoon op pad. Gewoon. Wanneer wordt alles alsjeblieft weer gewoon? Heel gewoon reserveringen aannemen, gewoon klanten ontvangen, gewoon naar de kapper en gewoon taart eten - alleen op dagen als er iemand jarig is.  

Dinsdag 5 mei

Vandaag zou Bevrijdingsdag groots gevierd worden. Zou. Het voelt wrang dat we juist nú, 75 jaar na dato, onze vrijheid voor een deel hebben moeten inleveren. Alsof het een fikse waarschuwing is. Alsof het zo heeft moeten zijn. Alsof iemand ons een seintje wil geven hoe belangrijk vrijheid is, in welke vorm dan ook. 75 jaar geleden kwam mijn vader terug uit Berlijn. Een reis van vijf dagen, van station naar station. Pas in zijn laatste levensdagen heeft hij mij zijn verhaal verteld. Pas toen de Alzheimer hem in de greep had en hij door deze ziekte, eindeloos in herhaling viel. De geschiedenis van zijn verzet tegen de moffen, het kapot steken van banden van vrachtwagens, de sabotage die hij pleegde en zijn allesoverheersende instelling dat flink eten hem sterk en in leven kon houden. Zijn handel en wandel om aan voedsel te komen, vastberaden, vindingrijk. Talloze keren het relaas hoe doorvoed hij terugkeerde, thuis aanbelde en toen de deur openging zijn ouders ondervoed, lijdend aan hongeroedeem, huilend boven aan de trap zag staan. De volgende dag fietste hij naar Vinkeveen. Huurde een bootje en ging vissen. Over de oorlog praatte hij nooit meer. Het werd een verboden onderwerp. Behalve als het over eten, arbeidsvreugde of vrijheid ging. Ik begrijp ‘zijn’ seintje…

Tip: Een van de mooiste oorlogsromans: Van het Westelijk front geen nieuws (Remarque).

Woensdag 6 mei

Ik heb het weer geprobeerd. Een virtuele bijeenkomst. Ik vind het niks. Ik mis de emotie, ik mis het gevoel. Vol goede moed logde ik in maar had geen flauw idee waar het over ging zo gefascineerd raakte ik van alle achtergronden. Bij gebrek aan WK-voetbal voorpret hadden we op kantoor een poultje gemaakt hoe lang het zou duren voordat de eerste kat of (jengelend) kind in beeld zou verschijnen. Iemand had een door mij nog niet bezochte stad als achtergrond en ik mijmerde weg bij de gedachte aan vakantie. Een ander had een gezellig hert op de wand waardoor dierbare herinneringen aan Lapland opdoemden. Verder werd ik afgeleid door veel rommelhokken waar een opruimbeurt aan de hand van Marie Kondo aan te bevelen is. En tenslotte betrapte ik mezelf op het turven van het aantal mensen wat voortijdig afhaakte vanwege een andere ‘dringende’ meeting. Uiteindelijk probeerde ik te luisteren. De uitkomst? 1. Kleine exclusieve locaties worden, zodra vergaderen weer mag, mega populair. 2. Virtueel vergaderen en hybride events zullen vaker georganiseerd worden. Vanwege het eerste punt ren ik nu joelend van vreugde rond. Edoch bij punt twee zet ik grote kanttekeningen, immers een nieuw virus dient zich aan: #huidhonger. Ik zie het om mij heen, mensen die snakken naar intermenselijk contact, een aanraking, een hand, een kus. Massaal willen uitloggen om weer in te loggen in een wereld zonder tussenschot voor je neus.

Tip: De Music Meeting Lounge is volledig corona-proof én exclusief. Reserveer snel een datum!

Donderdag 7 mei 

De versoepeling van de maatregelen is een feit. De opsomming van onze minister-president stroomde als een gelukzalig warm bad de kamer in. Vanaf 1 juni mag er godzijdank weer live vergaderd worden. Ofschoon we met de Music Meeting Lounge nooit officieel dicht zijn geweest, durfde, op één held na, niemand het aan om bij ons te komen vergaderen noch de ruimte als thuiswerkplek te bezetten. Terwijl ik een zucht van verlichting slaakte, schoot ik gelijk weer in de kramp toen Rutte vervolgde met een pleidooi om vooral lekker thuis te blijven werken. Huh? Zo krijgen we de boel natuurlijk nooit meer in beweging. Rust roest, weet je nog? En roestig word je van al dat gehang in huis. De eindeloze reeks aan thuiswerktips die dagelijks (ongewenst) mijn mailbox vulden, hebben mij in ieder geval niet het licht doen zien. Ik sta helemaal niet op tijd op, hijs mij ook niet in een zinderende outfit. Ik snack onverantwoord de hele dag door, doe geen oefeningen om mijn nek te ontlasten, ruim tóch wat wasjes in en uit en laat mij veelvuldig afleiden door alles wat op straat gebeurt. De kat is alle aandacht ook zat, snakt naar rust overdag (deint nu op en neer in de mand als dochterlief weer eens de muziek keihard aanzet om in clubsferen te komen). Laat ons snel terugkeren naar de werkplek. In ons aller mentaal belang. Amen.

Tip: Donder alle thuiswerktips in de prullenmand en verlaat de thuiswerkplek…

Vrijdag 8 mei

Ik houd een interview met mijzelf. Hoe heb ik deze crisis tot nu toe ervaren? Wat heb ik ervan geleerd? Acht lange weken zijn voorbijgekropen. Velen toonden hun ware aard. Van onverwacht warm tot genadeloos bot. Gaven een behaaglijk steuntje in de rug of een harde duw in ijskoud water. We zitten-samen-in-hetzelfde-schuitje beleef ik als een eng en boos sprookje. De ongelijkheid in de maatschappij is groot, groter, grootst. Groot is ook het gemis van ‘even’ een hapje buiten de deur eten. Thuis uit eten gaan is toch wat treurig. De pasta was overcooked, de noedelsoep lauw, de sushi te duur. En mocht je net zoals wij een keer budgettair verantwoord willen eten en het idiote idee in je hoofd halen om een kapsalon te bestellen: niet doen! Dan gooien ze het hele assortiment junkfood in een plastic bak, kieperen er alle sauzen over en laten de bezorger de boel nog eens even lekker heen en weer schudden. De enige positieve ervaring tot nu toe is de pizza Denver. Maar die haalde ik zelf op bij de Bella Ciao in mijn straat. De crisis is nog lang niet voorbij. Mijn ervaringen heb ik bijgehouden in dagboekvorm en dat luchtte op. Als ik de balans opmaak dan zijn de vele lieve reacties en complimenten het mooiste wat mij van deze tijd zal bijblijven. En dat telt!

Tip: Het anker is los, de vraag is hoe we gaan varen: www.hospitality-management.nl/rondetafelgesprek-deel-3-het-anker-is-los

 
NB: Het auteursrecht op de content op deze website en in de (online) magazines wordt door de uitgeverij voorbehouden.


Tags: Columnist Dagboek Corona-crisis Music Meeting Lounge Efficient Hotel Partner
Algemene voorwaarden | privacy statement