Driemaal is scheepsrecht - Dagboek Marianne Kuiper over de coronacrisis - week 4





Klik hier voor week 3


Deel 13: maandag 6 april

In het voorstadium van de crisis stelde ik een vraag op Linkedin: ‘annuleringskosten of niet?’ Zo’n 64000 personen bekeken deze bijdrage in de feed waarmee duidelijk wordt hoe zeer dit onderwerp leeft. De reacties, veelal vergezeld van emotie logen er niet om. Nu, een maand verder, kijk ik terug op een heftige periode waarin ik als ik eerlijk ben, het uitoefenen van mijn vak als intermediair beslist niet eenvoudig vind. Het tevreden stellen van beide partijen is vrijwel onmogelijk. De klant wil uiteraard zo min mogelijk (annulerings)kosten maken en beroept zich op overmacht. De hotelier en locatiehouder kunnen in principe terugvallen op de Uniforme Voorwaarden Horeca maar voelen angst om daarmee de klant te verliezen. Als intermediair schipperen we en proberen naar eer en geweten iedereen te vriend te houden. Gek genoeg wordt ons dat niet altijd in dank afgenomen. Het dilemma ‘kosten’ is dagelijkse kost. Kost die maar moeizaam is weg te kauwen. Als kind was ik een spriet en slechte eter (ik kan het mij niet herinneren, niet meer navragen en ook nauwelijks voorstellen) en mijn moeder mopperde vaak: ‘je zit weer te eten als een bok op knikkers’. En zo voelt het nu. Als ik straks dan maar niet als een spriet uit deze crisis tevoorschijn kom.

Tip: deze column trok behoorlijk wat aandacht

Deel 14: dinsdag 7 april

Ik borduur nog even voort op het onderwerp van gisteren. Naast het, zeer terecht, klappen voor de zorg, krijg ik namelijk nu ook enorm veel zin om spontaan een klapsessie te organiseren voor de gastvrijheidsindustrie. Waarom? Klappen omdat deze branche massaal hun hospitality hart heel hard laten kloppen om hun klant zoveel mogelijk tegemoet te komen. Annuleringskosten worden tot een minimum beperkt, boekingen worden kosteloos verschoven of er worden rebook-vouchers uitgeschreven. Het totaal aan kosten en gederfde omzet (ik zou dolgraag een staatje willen zien - wie kan dit uitrekenen?) moet adembenemend hoog zijn. Onderliggende angst bij het niet meewerken om de kosten te beperken is sterk aanwezig. Er is toch iedere keer dat stemmetje wat opdoemt ‘als ik nu niet meewerk dan beland ik straks misschien ongewenst op het strafbankje’. En dat risico wil niemand lopen dus wordt er coûte que coûte (= koste wat het kost) geprobeerd de (vaste) klant te behouden. De relatie die jarenlang is opgebouwd wil men behouden en nieuwe klanten wil men niet kwijt. De gastvrijheidsindustrie slikt het verlies weg, zeurt daar nauwelijks over en zet de deuren zo wijd mogelijk open zodra het weer mag. Voor de harde klappen die zij te verduren krijgen mag wat mij betreft heel hard geklapt worden, totdat je handen er zeer van doen!

Tip: Deel 2 – waarom het dumpen van kamerprijzen dom is.

Deel 15: woensdag 8 april

Sterkte in deze onwerkelijke tijden! Het is een van de vele lieve berichten die we ontvingen van onze klanten, onze fans. Onwerkelijke tijden, ja, dat zijn het. Van een ongekend hoge gemiddelde bezetting in onze Music Meeting Lounge naar leegte. Van gezellige muziek, steeds een andere keuze, naar stilte. De zoete droom die uitkwam verandert langzaam in een nare droom en ik voel behoefte aan troost. Ouderwetse moederlijke troost. Zoals ik mijn kindertjes vroeger over hun bolletje aaide als ze weleens huilend wakker werden. Een zachte zakdoek, extra knuffelbeesten, een glaasje water, een mooi verhaaltje. De dagen zijn anders, ik doe anders, het nieuws is anders. Sommige berichten zijn ronduit ergerlijk, andere berichten raken me. Ik bestudeer de coronacrisis-top-10 van onsympathieke bedrijven (via Sprout) en check of mijn klanten er tussen staan. Mijn mailbox puilt uit van een aanbod aan virtuele netwerk-aan-je-eigen-thuistafel-bijeenkomsten. En als ik wil kan ik de hele dag webinars volgen. Maakt niet uit waarover, het is er. ‘Maham, waarom zit je nou weer achter je computer? Je zou vandaag toch eens niets doen?’, klaagt mijn dochter vanuit de woonkamer. Maar ik kan het niet, het voelt niet goed. Een vriend belt. Zijn tent is potdicht maar het voelt als spijbelen nu hij in zijn tuin zit. Ik herken het.

Tip: Wie?

Deel 16: donderdag 9 april

Het annuleringsfestijn is zijn hoogtepunt (beter gezegd: dieptepunt) voorbij, we gaan langzaam met gezonde tegenzin over tot een nieuwe orde van de dag. Wat ik het meest mis, is het ritueel van de gezamenlijke lunch. Het vertrouwde geluid van het belletje van de magnetron als de stoommaaltijd van Jennifer klaar is. Mieke, druk bezig met de mise-en-place van haar (minstens) 4-gangen lunch. Jacco die zijn favo boterhammen met pindakaas voor tienen al op heeft en zuchtend van de honger aast op leftovers. De ieniemienie lunch van Claudia, die zich als enige nooit ‘overeet’. En Mirna, die een biologisch dynamisch verantwoord zelfgemaakt soepje op tafel tovert. Soms, meestal op vrijdag, wijken we af van deze vaste patronen en doen ons rijkelijk tegoed aan allerlei calorierijke foute happen van de snackbar in de straat: Turkse pizza, patat met veel mayo, kebab met overdadig saus. Daarna hebben we spijt. De sportschool wordt extra bezocht (behalve door mij) en foto’s worden over en weer gepost van sessies met personal trainers, hardlooprondjes en vet verbrandende oefeningen (behalve door mij). De huidige tijd nodigt uit om meer te eten. Uit frustratie of eenzaamheid. De noodmaatregel om nu niet al te veel uit te dijen is de fiets. Een oud barreltje wat kraakt en piept. Behalve die van mij. Ik fiets elektrisch… op stand 1, dat dan weer wel.

Tip: in onze Dorpstraat wemelt het van de horeca

Deel 17: vrijdag 10 april

Maandag 16 maart zou de uitreiking van de Nationale Meeting Awards zijn. Zou. Want ook dit evenement werd afgelast. Balen, want in de ranking stonden we van de 243 kandidaten na twee rondes op een dikke eerste plaats. Prijs binnen handbereik, zin in een feestje. Formidable, formidable, tralalala. Toen bekend werd dat de ophokplicht nog langer ging duren, besloot de organisatie om de uitreiking virtueel te laten plaatsvinden. Anticlimax. Zit je daar op je paasbest naar een dagvoorzitter met vlinderstrikje te turen wachtend op het verlossende woord. En wat als we zouden winnen? Elkaar ongegeneerd om de hals vliegen is een ‘no go’ en om 11:00 uur aan de champagne een beetje aan de vroege kant. Net het ontbijt door je keel. Gelukkig werden we vierde. Dus viel er niets te vieren. Past overigens perfect in deze corona-misère. Vierde, net zoals vorig jaar. Zo’n schamelige net niet plek. Waar ging het ‘fout’ in ronde 3, tijdens het jurybezoek? Geen flauw idee. Een kwestie van smaak denk ik. Of locatie. Niet in het groen (het bos is nog zeker 2 minuten lopen), bij ons geen oprijlaan omzoomd met mooie bomen noch een majestueuze oprit. Erger nog: naast onze entree staat een foeilelijk met graffiti besmeurd electriciteitskastje. Maar dat gaat veranderen, let maar op. Volgend jaar in de herkansing. Driemaal is scheepsrecht!

Tip: De uitslag bekijken?
NB: Het auteursrecht op de content op deze website en in de (online) magazines wordt door de uitgeverij voorbehouden.


Tags: Dagboek Corona-crisis Efficient Hotel Partner Music Meeting Lounge
Efficient Hotel Partner | bekijk uitgebreid bedrijfsprofiel
Dorpsstraat 43
1182 JB
Amstelveen
nederland

Algemene voorwaarden | privacy statement