Woorden met een nieuwe lading - Dagboek Marianne Kuiper over de coronacrisis - week 3



Klik hier voor week 2

Deel 8: maandag 30 maart

Ik ben corona-moe. Afgelopen weekend heb ik bewust geprobeerd iets meer te ontspannen en iets minder de actualiteit op te zoeken. TV-beelden van IC’s skip ik gelijk weg. Ik hoef alleen maar terug in de tijd te duiken, zo’n 25 jaar, en onaangename beelden van mijn moeder langdurig aan de beademing dringen zich haarscherp aan mij op. Gruwelbeelden heb ik dus niet nodig om mij bewust te maken van de ernst van de zaak. Toch merk ik wel dat het heel moeilijk is om keuzes te maken. Wel of niet naar kantoor? Wel of niet een wijntje bij de buren? Wel of niet naar buiten? Wel of niet een vriend binnenlaten die iets op komt halen? Wel of niet de Music Meeting Lounge extra onder de aandacht brengen voor kleine groepjes? Tot 10 personen kan het prima. Ja, waarom eigenlijk niet? Ruimte genoeg om 1,5 meter afstand te houden van elkaar en exclusiviteit is uiteraard gewaarborgd. Onze mooie ruimte staat al twee weken leeg, dat is een beangstigend gevoel. Lastige vragen, lastige keuzes. Afgelopen vrijdag belde een klant om een boeking voor vier personen te plaatsen. Ik kan niet wachten om ze te ontvangen! Nu nog flink oefenen om mijn hand niet uit te steken…

Tip: Virtuele tour? Video impressie? www.musicmeetinglounge.nl

Deel 9: dinsdag 31 maart
Gisteravond had ik buikpijn. Misselijkmakende buikpijn. Ik googel nog even, voor de ultieme zekerheid, bij symptomen van corona. Nee. Misschien een acute blindedarmontsteking? Nee. Wat dan wel? Ik laat de dag de revue passeren. Buikpijn van die sympathieke klant die vertelde dat zijn bedrijf plat ligt en al zijn personeel (170 man) thuis op de bank zit, maar er wel persoonlijk op toeziet dat onze facturen betaald worden? Buikpijn van onze software specialist die vraagt of hij kan helpen door zijn factuur uit te stellen maar zelf notabene al drie weken doodziek met corona in bed ligt? Buikpijn van die grote klant die ons een zeer warm hart toedraagt en ons de helpende hand biedt? Buikpijn van die zakenrelatie die mij spontaan ‘an offer you can’t refuse’ toewerpt? Buikpijn van lieve vrienden die keer op keer bellen of het nog goed met mij gaat? Buikpijn van mijn teamleden die met bloed, zweet en tranen hun best doen om onze bedrijven draaiende te houden? Buikpijn van een overdosis aan annuleringen en een laag stof op de elpees in de Lounge? Als ik naar bed strompel valt mijn oog op het lege taartblik. Zeker drie flinke stukken heb ik gegeten van de nieuwste creatie van mijn aan huis gekluisterde dochter, mijn eigen baksel, mijn eigen patissier. Aha.  

Leestip: ’t Hooge Nest van Roxane van Iperen – over gedwongen ‘thuiszitten’ tijdens WO2.

Deel 10: woensdag 1 april
In het pre-boekingsplatformtijd sloot ik het Bilderberg Garden als een van de eerste hotels aan bij Booking.com. Een van de oprichters (ik zie hem nog zo enigszins verlegen zitten) introduceerde hun concept en ik vond het interessant genoeg om het te proberen. Overigens ving hij bij veel hotels bot in die begintijd. De eerste boekingen kwamen binnen en iedere maand stegen zij in de ranking. Het platform groeide als kool, het succes steeg alsmede de commissieafdracht. Binnen een mum van tijd verloren hotels hun grip en zeggenschap over hun eigen reserverings- en commissiebeleid. Booking.com was God en je haalde het niet in je hoofd om er afscheid van te nemen of in het verweer te komen. Commissie bereikte de 18%! Terwijl wij momenteel met EHP de schade en de pijn van annuleringen zo eerlijk mogelijk proberen te verdelen en zowel de belangen van onze klanten als van de hoteliers verdedigen, lees ik in het NRC Handelsblad dat de topman Fogel van Booking.com niet zo maar voor de kerstman wil spelen. Commissie voor de zwaar getroffen hotels wordt niet verlaagd. ‘Verlaag zelf je prijzen’, adviseert hij de hotels. In het geval van annuleringen eist dit platform binnen vijf dagen geld terug, waardoor hoteliers in betaalproblemen komen. "We verplichten niemand onze site te gebruiken", zegt Fogel. Waarvan akte.

Tip: KHN vraagt de regering in te grijpen

Deel 11: donderdag 2 april
Iedere ochtend ontwaak ik met zo’n onbestemd gevoel: oh ja, het is coronahorrorcrisis. Vandaag raakte ik overvallen door een lamlendig zondagochtendgevoel. Ik neem plaats achter mijn computer, schrijf een stukje, beantwoord wat mailtjes terwijl in de keuken de thuiskok het ontbijt bereidt. Ik zoom met collega’s, staar naar de verlaten straten, twijfel en besluit een paar uur later dan toch naar kantoor te gaan. Ik pak m’n jas van de kapstok en kijk en passant in de spiegel. Ik zie een vaag spiegelbeeld. Natuurlijk, nog geen lenzen in. Shit, mijn haar nog in heksencoupe, nog krijtwit, make-up-loos en een onflatteuze broek en shirt aan. Ik dirigeer mezelf nog net op tijd de badkamer in. Je raakt ook in de war met de dagen. Weet soms niet meer welke dag het is, want iedere dag lijkt op zondag. Zo’n zondag die ik, toen het leven nog normaal was, graag alleen doorbracht op kantoor. Nu niet. Er is meestal maar één collega. Ook bleekneuzig en in iets te casual kleding. Het voelt kaal, leeg, armoedig, alsof we gaan verhuizen en de verhuiswagen al voor staat. Maar dan… Dan begint de #werkthuisgroepsapp vol te stromen met nieuwe creatieve ideeën, positieve berichten en geweldige grappen. De leukste van vandaag? Een locatie die de Universele Voorwaarden Horeca hanteert ?.

Tip: Tijd over? Bestudeer de Uniforme Voorwaarden Horeca, vooral artikel 9 (annuleringen).

Deel 12: vrijdag 3 april
In deze tijd waarin alles anders is en anders wordt, ontstaan veel nieuwe initiatieven en viert creativiteit hoogtij. Als taalliefhebber ontdek ik ook nieuwe woorden of woorden die opeens een hele andere lading krijgen. Groepsimmuniteit vind ik een heel curieus woord en kan als je even doordenkt ook op heel andere wijze opgevat worden. Nog zo’n eigenaardig woord met een dubbele lading is kuddestimulans, precies het tegenovergestelde van waar ik mij tot aangetrokken voel. Want als ik ergens een afkeer van heb is het kuddegedrag, laat staan hiertoe gestimuleerd wordt. Thuisisolatie en lock-down zijn woorden waar ik tot voor kort nog nooit van gehoord had maar nu toegetreden zijn tot mijn dagelijkse vocabulaire. Dan nog mijn persoonlijke favoriet: hamsterzucht. Wat een wonderlijk woord is dat. Het klinkt lief (maar is het niet) en ook een beetje ziekelijk (is het zeker). Wat ik mis zijn woorden die de hoge nood beklemtonen waarin de gastvrijheidsindustrie verkeert. Te denken valt aan: hotelhartzeer en gastvrijheidsverlies. Wanhoop die ernstig onderbelicht blijft. Een bekend gezegde is ‘als de nood het hoogste is, dan is de redding nabij’. Nou die redding is nog heel ver weg als men ervan weg blijft kijken.

Tip: Interessant artikel: waarom het dumpen van kamerprijzen dom is.

 
NB: Het auteursrecht op de content op deze website en in de (online) magazines wordt door de uitgeverij voorbehouden.


Auteur: Marianne Kuiper

Tags: Corona-crisis Dagboek Column
Efficient Hotel Partner | bekijk uitgebreid bedrijfsprofiel
Dorpsstraat 43
1182 JB
Amstelveen
nederland

Algemene voorwaarden | privacy statement