Er is niemand in de stad - Dagboek Marianne Kuiper over de coronacrisis - week 2



Klik hier voor week 1
Klik hier voor week 3

Deel 3: maandag 23 maart

Hotels gaan massaal dicht. Ik kan het bijna niet geloven dus fiets ik, kennelijk om mijzelf ervan te overtuigen, naar het centrum van de stad. Mijn stad. Amsterdam op zondagochtend was altijd al mooi, maar nu voel ik een ongewone spanning door mijn lijf fladderen. Er is niemand in de stad. En hoe deprimerend de oorzaak ook is, het is fantastisch om te zien. De straten zijn leeg, er is geen toerist te bekennen, de rondvaartboten liggen stil, in hotels is het aardedonker, alleen in sommige restaurants of cafés is wat bedrijvigheid in de vorm van een grote schoonmaak. Normaal krioelt het van de mensen bij de ingang van het NH Krasnapolsky en rijden bussen en taxi’s af en aan. Nu zitten er alleen tevreden duifjes badend in het zonnetje op de Dam. Ik parkeer mijn fiets midden op de straat, dan kan nu. Het is alsof de hele stad is leeg gehaald voor een filmopname. Ik wacht bijna op het moment dat iemand roept: ‘he, jij daar, idioot, rot eens op’. Verward fiets ik weer naar huis. Het is zo mooi, zo leeg. Ik heb mixed feelings. Als ik het Vondelpark inrijd is het gedaan met de rust. Ik beland bijkans in een file van mensen en vervolg slalommend mijn weg. Anderhalve meter afstand toch? 


Deel 4: dinsdag 24 maart

Het is maandag en we snakken er naar om elkaar te zien en dat is een goed teken. Dus verzamelen we op kantoor. Een collega is thuis en doet mee via Facetime. Ik heb notentaart meegebracht want dochterlief die in de wachtstand zit - hoe nu verder op de hotelschool - vult haar vrije tijd optimaal met bakken. De ene na de andere overheerlijke taart komt dampend uit de oven. Ik durf nu al niet meer op de weegschaal te gaan staan en ze is pas een krap weekje thuis. De belangrijkste vraag vandaag is: ‘hoe gaat het met iedereen?’. Ik zie verdrietige gezichten en een van ons kan opkomende tranen niet bedwingen. De score is hoog op de schaal van coronaleed: de een leeft in isolement vanwege een ernstig zieke partner, een ander heeft een moeder die alle verschijnselen van corona vertoont en dan is er nog iemand met een vader met zeer broze gezondheid. Het regent nog steeds annuleringen, nu ook al voor mei en juni. Maar er is ook goed nieuws: een aanvraag voor een video-belborrel-conferentie. Luid gejuich stijgt op. Lichtpuntjes dansen aan de horizon. Helaas doven die puntjes snel uit als ik de nieuwe maatregel – geen bijeenkomsten tot 1 juni – verbijsterd aanhoor.


Deel 5: woensdag 25 maart

Verwarring alom. Wel of geen bijeenkomsten tot 1 juni, ongeacht het aantal personen? Die boodschap van minister Grapperhaus is onduidelijk. Het gevolg is wel dat we weer een ongekende stroom van annuleringen voor de maand juni te verwerken kregen. Dubbel werk, geen inkomsten. Sommige klanten vinden het volstrekt vanzelfsprekend dat er geen annuleringskosten doorbelast worden. Zij annuleren, zij besparen. Hotels en locaties gaan schoorvoetend akkoord, doodsbang dat zij straks overgeslagen worden als zij nu op hun strepen staan. Angst regeert. Wij bemiddelen. ’s Avonds lig ik uitgeput op de bank. De bel gaat. Het ‘hoogtepunt’ van de dag… de legpuzzel wordt bezorgd. Als kleine kinderen schudden we enthousiast de doos leeg. Voorlopig zitten we thuis vrijwillig opgesloten en besluiten gelijk om nog een puzzel te bestellen. Dan ontdek ik iets… Ja hoor, het aloude ´de een z´n dood, de ander z´n brood´ is in volle glorie van toepassing. De puzzel die we op het oog hadden kostte gisteren nog 22 euro en nu – ik kan mijn ogen niet ge-lo-ven – het bizarre bedrag van 39,95! Bol.com is wat mij betreft met stip gestegen in de misbruik top 10. En daar was het toch al zo druk vandaag… 

Tip: volg ook het dagboek van Jan Stuurman op Linkedin.

Deel 6: donderdag 26 maart

Het thuisfront vraagt of ik alsjeblieft weer naar kantoor wil gaan. Ik ben niet langer te handhaven. De spanning is nogal opgelopen na het invullen van een ‘simpele’ ondernemerscheck om in aanmerking te komen voor compensatie vanuit de overheid. Mijn hele doopceel wordt gelicht, ik hoef nog net niet mijn bh-maat door te geven maar voor de rest is het een en al Big Brother. Begrijpelijk, men wil natuurlijk misbruik voorkomen. Als het einde eindelijk in zicht is, lees ik dat de volgende stap een adviesgesprek is, en dan volgt nog een aanmeldingsformulier. Of andersom. Het zou simpel gehouden worden toch? Treurig bied ik mijn excuses aan voor mijn humeurige bui. Het thuisfront: chef de cuisine, afwasser, interieurverzorgster én entertainer knikt begripvol. Ter stimulatie van de lachspieren wordt mij een verzameling coronagrapjes getoond. De leukste wil ik jullie niet onthouden: Thoughts of a dog: the human has been working from home the last couple of days, and every so often, they let me participate in the video calls, all the other humans cheer when they see me, I am the only thing holding their company together. Als ik naar buiten kijk zie ik de buurman voor de zoveelste keer zijn viervoeter uitlaten. Ik overweeg weer een hond te nemen.

Tip: ook leuk om te lezen de blogs van Cindy Doff.

Deel 7: vrijdag 27 maart

We kijken naar een marathon uitzending van de Elfstedentocht in 1985 (!) op Troost-TV. Mijn dochter giechelt ‘mam, zagen jullie er echt zo uit in die tijd?’ wijzend op de zelfgebreide trui en uilenbril van de nieuwslezer. Ik knik. Mijn gedachten glijden terug naar die bewuste winterdag. Ik had een vroege dienst in de receptie van het Bilderberg Garden Hotel, maar stond de hele tijd in de lobby en keek op een groot scherm naar de tocht der tochten. Ja, ik had ook zo’n bril (weliswaar angstvallig in de la, maar toch…) en een zelfgebreide trui. En we hadden nog van die grote sleutelklossen waar je met gemak een moord mee kon plegen, een roomrack (wat?) en oh ja, we rookten in de receptie. Allemaal. Heel normaal. Asbakken vol, je zag de rook zo omhoog kringelen in de open back office waar het dikke reserveringsboek lag. Nee, toen bestonden er nog geen online boekingsmagnaten die jou de wet voorschreven. Toen was je nog de baas over je eigen reservering- en annuleringsstrategie. Gisteren heeft Booking.com een flinke pets op de vingers gekregen. Met klem wordt gevraagd vanuit diverse kanalen zoals VVV, KHN en NBTC om coulance richting de hotels. Om de hotelbranche niet te laten stikken. Ben benieuwd naar hun reactie. Hoe coulant zijn ze?  

Weetje: deze column scoorde de meeste views.


 

NB: Het auteursrecht op de content op deze website en in de (online) magazines wordt door de uitgeverij voorbehouden.


Auteur: Marianne Kuiper

Tags: Corona-crisis Dagboek
Efficient Hotel Partner | bekijk uitgebreid bedrijfsprofiel
Dorpsstraat 43
1182 JB
Amstelveen
nederland

Algemene voorwaarden | privacy statement