Dagboek Marianne Kuiper over de coronacrisis - week 1

Net als vele anderen in de branche heeft onze vaste columniste Marianne Kuiper geen idee wat haar de komende tijd te wachten staat. Haar bedrijf Efficient Hotel Partner verwerkt meer annuleringen dan reserveringen en haar eigen Music Meeting Lounge staat de komende weken leeg.

Maar Marianne houdt zeker niet op met schrijven. De komende weken houdt zij voor ons een blog bij (uiteraard met vleugje humor) over wat er nu gebeurt in haar bedrijven en in haar persoonlijk leven. 


---------------------------------------------------------------------------------------

Klik hier voor week 2
Klik hier voor week 3
Klik hier voor week 4
Klik hier voor week 5
Klik hier voor week 6
Klik hier voor week 7
Klik hier voor week 8


Deel 1: donderdag 19 maart
Mijn business is in één klap tot stilstand gekomen maar ik heb het nog nooit zo druk gehad. Crisisberaad met mijn werknemers, een noodplan maken, gesprekken voeren met klanten, onderhandelen met hotels en locaties over annuleringen, en ook onredelijke mensen weer tot rede brengen. Daarbij continu overleg met mijn oudste dochter, die net met haar stage in Londen was begonnen en op advies van de hotelschool direct moet terugreizen. Tussendoor van supermarkt naar supermarkt om mijn lege koelkast aan te vullen. En aanvullen is iets anders dan asociaal hamsteren…  Het is een hot topic, maar mijn toiletpapier is echt op en er is al dagenlang niets meer te krijgen. Dus beroof ik mijn eigen voorraad van de Music Meeting Lounge en eet en passant als troost ook de pot met paaseitjes leeg (sorry, collega’s…). Niemand die er wat van zegt, want de rest zit thuis. We hebben afgesproken dat er steeds een persoon op kantoor is en vandaag zit ik er. En ik peins en peins over hoe alles zo opeens anders is. Ik had gehoopt deze week de Nationale Meeting Award binnen te slepen. Dat feestje ging niet door. Stilte. Ik zet een plaatje op en bestel online een legpuzzel.

Deel 2: vrijdag 20 maart 

Gisteren heb ik de dag op kantoor in oorverdovend lawaai doorgebracht. Het pand naast ons wordt gerenoveerd en de boormachines tetterden erop los. Enkele weken geleden had ik nog met de nieuwe eigenaar van dit pand een verhitte discussie omdat hij te pas en te onpas de boor in de gevel zette. Nu stapte hij lachend op mij af en beloofde dat hij de vaart erin zet om de verbouwing sneller dan snel af te ronden. Immers er zijn geen restricties meer om geen herrie te mogen maken. En zo ging ook deze dag weer voorbij, zonder collega’s en met slechts wat verdwaalde telefoontjes. Een ongewenste salescall van iemand die mij een kopieerapparaat probeerde aan te smeren (geef ze eens ongelijk) en een volstrekt onredelijke klant die ik resoluut de mond gesnoerd heb. Toen ik naar huis reed, moest ik opeens keihard huilen. Op de radio werd het nummer Strike It Up van Black Box gedraaid en dat deed mij denken aan onvergetelijke tijden met Robert-Jan Stroeve, oud-collega en later concullega. Hij kon als geen ander relativeren en wist zelfs de meest stressvolle situaties met de grootste humor te belichten. Tot mijn grote verdriet is hij 1,5 jaar geleden uit het leven weggerukt. Een groot gemis, want wat zou ik graag, juist nú, weer eens even zijn gulle lach willen horen. 





 

Auteur: Marianne Kuiper

Tags: Corona-crisis Dagboek Columnist