Gastvrijheid geeft Psychische Veiligheid

Kun jij je nog herinneren hoe de komst op aarde voelde? Na (gemiddeld) negen maanden  van geborgenheid, veiligheid en zorgzaamheid kwam je opeens in de grote wereld terecht. Misschien iets te lang geleden, maar ik weet zeker dat ik met veel liefde, zeer warm en hartelijk werd ontvangen. Iedereen was erbij denk ik. Ze waren mijn komst niet vergeten.

Kun jij je nog herinneren hoe de eerste dag op de kinderopvang voelde? Ik weet nog wel de eerste dag dat wij onze eerste zoon naar Toppie brachten. Heftig zeg. Maar de dames van Toppie waren zo gastvriendelijk dat het vanzelf een feest werd voor de kids. Topmensen.

Herinner jij de eerste schooldag nog? De eerste werkdag? Het zijn de belangrijkste momentdagen in het leven van ieder individu. De weg naar het onbekende legt een enorme druk op ons mentale welzijn. Ons oerinstinct brengt ons direct in een overlevingsmodus en eigenlijk is dat in de huidige westerse samenleving niet meer nodig. Of wel? Is overlevingsdrift onze belangrijkste drijfveer? ‘Moeten’ is wel de sterkste motivatie en ‘moed’ is niet iedereen gegeven.
 

“HERINNER JIJ JE EERSTE SCHOOLDAG NOG? DE EERSTE WERKDAG? HET ZIJN DE BELANGRIJKSTE MOMENTDAGEN IN HET LEVEN VAN IEDER INDIVIDU.”

In de wereld van hartelijk welkom baby, peuter, kleuter, leerling, student of werknemer is gastvrijheid het enige echte oprechte menselijke middel om de optimale psychische veiligheid te creëren voor de ‘vreemdeling’. Die veiligheid staat beter bekend als ‘thuisvoelen’: het primaire gevoel dat het nieuwe ontdekkingsgebied ‘veilig’ is en snel voelt als jouw vertrouwde en bekende terrein. Het is de ‘purpose’ van een gastgever om voor een vreemdeling (zeker die verdwaald is) het thuisgevoel te bieden. Daarom zijn gastgevers de ‘hartelijk verwelkomers’. Zij zetten hun eigen angsten aan de kant om de psychische veiligheid te kunnen bieden aan de ander. Feitelijk geven ze iets van zichzelf weg om de ander te behagen. Het mooie van dit vak is dat het verbindt: je houdt er altijd (h)echte en oprechte relaties aan over. De formule is dus dat je iets weggeeft, iemand zich veilig (thuis)voelt en dat je er voorts een vriend aan over houdt. ‘Mijn Vlaamse vertaling van ‘purpose’ is trouwens ‘bijdrage’. Welke bijdrage wil je als mensen en organisatie leveren aan de samenleving. Als we toch al samenzijn, lijkt samenleven de meest duurzame strategie, toch?!

“DIE VEILIGHEID STAAT BETER BEKEND ALS ‘THUISVOELEN’: HET PRIMAIRE GEVOEL DAT HET NIEUWE ONTDEKKINGSGEBIED ‘VEILIG’ IS EN SNEL VOELT ALS JOUW VERTROUWDE EN BEKENDE TERREIN.”

Gastvrijheid is een mensenwetenschap en veel minder een vak van peper en zout. Het bieden van psychische veiligheid vraagt meer psychologie dan een gemiddelde organisatie biedt aan haar gastvrijheidswerkers. Gastvrijheid zorgt voor het wegnemen van de kille afstand tussen de gastgever en de gast/klant/patiënt/cliënt/inwoner/lid/deelnemer/etc. Hoe doe je dat? Mijn antwoord is: in zeven mentale stappen, in drie warmtezones en met een hoge mate van intrinsieke motivatie. Sorry, intrinsieke obsessie om mensen zich snel thuis te laten voelen. Gastvrijheid is de lijm van het samenzijn en staat helaas niet bovenaan op de top van de Maslow Piramide. Daar staat zelfontplooiing…. Hyper-individualisme. Op de lagere echelons hadden we elkaar echt nodig, maar dat lijkt niet meer zo ‘cool’. Tja, wie zal het zeggen. Wat gaat ervoor zorgen dat we elkaar weer nodig hebben? Wie het antwoord heeft, mag het taggen.

Auteur: Luc van Bussel

Tags: