Hoe komt het dat we ons in bepaalde gevallen direct aangetrokken voelen tot een bepaalde locatie, organisatie en de medewerkers? Waar voel je je meteen welkom en op je gemak en waar niet? Je hebt vast zelf een scala aan voorbeelden nu we de zomervakantie weer achter de rug hebben. Wat een verschillen en wat een voorbeelden van 'hoe het niet moet'.
 

Eens in de zoveel tijd komt er zo'n 'wauw moment' voorbij, zoals tijdens onze vakantie. Diep in het Portugese binnenland, tegen de Spaanse grens aan, ligt een volgens mij niet ontdekt gebied. Toerisme is er nauwelijks in de regio ten oosten van Castelo Branco en als je met je mountainbike heuvel op en heuvel af de mooie omgeving gaat verkennen, kom je door dromerige dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan. Vlak bij ons vakantieadres, een geweldig huis voor een prijs waarvoor je in de rest van Europa nauwelijks kan kamperen, ligt ook zo'n dorpje. En uiteraard kent iedereen elkaar in São Miguel de Acha. Ikzelf was me er nog niet zo van bewust dat ik nogal een attractie was met mijn lange verschijning en grote fiets. Toen ik de eerste de beste kroeg binnenliep en nonchalant in m'n beste Portugees een espresso bestelde, werd ik vriendelijk begroet door een aantal andere gasten. 'Bom dia!' klonk van alle kanten. Ook de twee eigenaren, een stel van rond de 75 dat besloten had om vooral nog niet met vervroegd pensioen te gaan, waren buitengewoon aardig en maakten een praatje met me. Eerst met handen en voeten en in het Portugees, daarna in het Duits omdat ze daar een tijdje gewoond hadden. Na een half uur besefte ik dat het 'even brood halen in het dorp' uit de hand te begon lopen. Toen ik mijn espresso wilde afrekenen, werd mijn geld resoluut geretourneerd. Dat had ik nog nooit meegemaakt.

De volgende dag ging ik natuurlijk met mijn vrouw naar dit leuke Portugese café. Het tafereel herhaalde zich. Weer de beleving, de gezelligheid en weer niet betalen. De derde dag, het begint op een mop te lijken, gingen we met de kinderen. Voor dag en dauw werden drie opstandige maar ook best wel lieve pubers uit bed gehaald om dit even mee te maken. Met zijn vijven genoten we van de Portugese gastvrijheid en het halve dorp. Opa's, oma's, neefjes en nichtjes liepen er rond en genoten van de zon en de voortuin van het café. Trots liepen de eigenaren rond en maakten met veel mensen een praatje. Het leek wel een familiereünie. Uiteraard werd er door ons betaald en zijn we nog vele malen teruggekeerd.

En daar zit hem misschien wel de kracht. Eerst leuk kennis maken, mensen een beetje verwennen en gastvrij ontvangen. Gewoon omdat we dat al jaren zo doen en normaal vinden. Daarna zien we wel verder. Ze geven vast weleens een kop koffie weg waarvoor ze niets terugkrijgen. Maar is dat erg? Ik denk het niet. En wat kost nu een kop koffie? Veel uitdagender is het om oprecht aardig en attent te zijn. Zodat je gasten iets bijzonders meemaken en positief over je bedrijf gaan praten en terug blijven komen. Omdat je je daar thuis voelt, ze je direct herkennen en je nog een tweede rondje bestelt. Heb ik dit allemaal gedroomd? Nee, het is waargebeurd in São Miguel de Acha. Heerlijk!