Simpel!

Ik had er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om gewoon - keep it simple - een paar tafels neer te zetten. Met comfortabel zittende stoelen eromheen, likje verf her en der, wat gezellige zuurstofplanten en vergaderen maar. Dat had ook vast goed gewerkt, want is er volop vraag naar vergaderruimte rondom Amstelveen. Maar nee, daar had ik geen zin in. Dus werd de ontwikkeling van mijn eigen vergaderruimte, de Music Meeting Lounge, een omvangrijk project waar we uiteindelijk ruim een jaar aan gewerkt hebben waarbij mijn eigen perfectionisme mij regelmatig tot waanzin dreef, laat staan anderen.

De financiering kwam snel rond, de keuze van de architect niet moeilijk en het eerste ontwerp gelijk bingo. Alles verliep soepeltjes en geheel volgens plan. Ongewenste beelden (onlosmakelijk verbonden met verbouwingen) vervaagden totdat de eerste hobbel zich aandiende. Een knullig misverstand met de gemeente - iets met het bestemmingsplan en aanzuigende werking (?) - zorgde voor ongewenste vertraging. Hiervan bijgekomen kwam de volgende hobbel. Het budget werd overschreden en niet zo’n beetje ook. Dé klassieke valkuil. Dus moesten we dingen gaan schrappen. Nou, dat geef ik je te doen met iemand zoals ik die sowieso aan permanente keuzestress leidt.

Gelukkig had ik mensen om mij heen die daar helemaal geen last van hebben en werden er stap voor stap keuzes gemaakt. Daarna volgde een superleuke periode, de transformatie van voormalig kantoor tot een waanzinnig unieke vergaderruimte. En toen dienden ze zich aan. De laatste loodjes. Een waslijst: teksten maken, website, digitale brochure, fotoshoot, signing, eindschoonmaak, afronding F&B concept, het aanschaffen (weer keuzestress) van 1001 dingen zoals AV, servies, de juiste koffie en thee en final styling. Ten slotte nog even het openingsfeest organiseren, de uitnodiging ontwerpen en versturen. Klaar?

Heb ik het onderschat? Mwah … een beetje wel. De laatste loodjes wogen het zwaarst en vroegen gegarandeerd het meeste doorzettingsvermogen. Maar dat vermogen was er even niet meer. Deed ik nog een laatste poging om door te draven, tegen willens en wetens de ‘to do list’ volledig af te willen werken, maar nee, het ging niet meer. En toen ook nog eens mijn computer kuren vertoonde en mijn mobiel onverwacht overleed, leek het alsof er iemand van boven maatregelen nam en mij iets duidelijk wilde maken: genoeg nu!
Dus elimineerde ik alles wat ook maar in de buurt kwam van decemberverplichtingen en lag ik eerste kerstdag volledig uitgeblust met een bak afhaalsushi op de bank. Snoot ik - tijdelijk in labiele staat - niet één maar twee zakdoeken vol tijdens All you need is love. En lieten we op tweede kerstdag ordinair, maar zó lekker, Chinees thuisbezorgen. Aansluitend onderging ik nog een mini-retraite bij vrienden in Frankrijk waar zij serieus dreigden mijn (nieuwe) telefoon af te pakken als ik er ook maar iets mee deed wat op werk leek. Zo werd ik óf binnen voor een knapperend haardvuur geplaatst óf buiten in het zonnetje met de woorden “We know you – you will find something to do, so please relax!”.

Uiteindelijk gaf ik me over aan het relaxen, checkte natuurlijk wel stiekem e-mails en belde uit het zicht van mijn bewakers toch af en toe met kantoor om te vragen of alles op schema liep en laadde ondertussen mijn batterij op zodat ik weer vol energie deze maand de deuren open voor onze vergadergasten. Simpel was het niet en zal het niet worden, maar dat is nou precies waar ik zoveel energie van krijg.

Marianne Kuiper
Eigenaar Efficient Hotel Partner & Music Meeting Lounge
Intermediair op het gebied van het zoeken en boeken van de perfecte locaties
Meer blogs lezen? www.efficienthotelpartner.nl

Tags: