Column Marianne Kuiper: Onvergetelijk

We zijn verhuisd. Inpandig. Zonder verhuisdozen, zonder enige vorm van stress. Appeltje-eitje, de snelste en makkelijkste verhuizing ooit. We schoven onze spullen, zo hop, van de voorzijde naar de achterzijde van ons schitterende pand en namen met weemoed afscheid van onze muzikale buren, de Martin Garrix BV. We zullen deze buren, die het bekende gezegde: 'een goede buur is beter dan een verre vriend' in ere hielden, zeker niet vergeten. We hebben wat vaak een beroep op hen gedaan: Moest er een onmogelijke plafondlamp worden vervangen? Het brandalarm (omdat wij het broodje in de rooster vergeten waren en er rookwalmen opstegen) uitgezet worden? Of wilden we een handtekening van Martijn voor onze kinderen? Een mooi T-shirt? Of met friends & family naar ADE? Niks te veel. Altijd stonden ze voor ons klaar.

En nu? Nu worden we buren van onszelf. Huh? Hoe kan dat? Al jaren hield ik nauwlettend in de gaten of er een leuk pandje vrijkwam in het oude dorp van Amstelveen om onze eigen vergaderlocatie te beginnen. Maar of ik was net te laat. Of het pand bleek niet echt geschikt. Totdat de buurman, geheel onverwacht, vroeg of wij misschien interesse hadden om te verhuizen naar hun plekje? Ja, ja, ja! Dit bood ruimte om langgekoesterde dromen om te zetten in nieuwe plannen.

Momenteel werken we keihard aan een te gek project: onze Music Meeting Lounge. Deze exclusieve vergaderruimte biedt straks plaats aan groepen tot twintig personen, heeft een prachtige vide om te kunnen gebruiken als break-out, een zonnig dakterras en genoeg fijne plekjes waar ongestoord gewerkt kan worden. Deze ambiance, met een muzikale knipoog naar vervlogen tijden wordt bijzonder en verrassend.

Maar wat is die muzikale knipoog dan? En hoe is dit idee ontstaan? Ik maak een sprong terug in de tijd, naar 1997. Mijn vader woont noodgedwongen in een verpleeghuis. Zijn enige bezittingen zijn nog enkele foto's van mij en een aansteker. Hij kan niets meer onthouden, Alzheimer is zijn lot. Vijf jaar lang stelt hij mij tijdens ieder bezoek nerveus dezelfde vraag: "Wat heb je met mijn schilderijen, mijn dia's en mijn platenverzameling gedaan?" En ik stel hem keer op keer gerust: "Nog niets papa, maar ik bewaar alles en zal er heus iets moois mee doen."

Het is 2017. De schilderijen, ooit te goeder trouw in bewaring gegeven, zijn 'zoek'. De mooiste dia's gedigitaliseerd en de langspeelplaten staan in de berging. Op een dag besluit ik de platen af te stoffen, hoes voor hoes. Het vinyl is volledig intact. Er zitten pareltjes tussen, het is een prachtige verzameling van de beste artiesten waaronder U2, Simple Minds, David Bowie, George Michael en ga zo maar door. Opeens krijg ik een briljant idee. Hoe leuk zou het zijn om onze vergadergasten de gelegenheid te geven om voor, tijdens of na een vergadering ouderwets plaatjes te kunnen laten draaien? Muziek brengt herinneringen tot leven, verbindt, stimuleert en inspireert. En is dat niet precies wat nodig is om een bijeenkomst succesvol te maken?

Een fantastisch interieurontwerp is klaar, qua food bedenken we het allerlekkerste, het muziekidee wordt verder uitgewerkt, de aannemer is begonnen. Vanuit onze nieuwe kantoor begluren we enthousiast de voortgang. Een aspect is alvast helder: onze missie: don't you forget about me!